Er was een nieuwtje deze week, een koninklijk nieuwtje. Prinsjesdag moet in een 'ander jasje'. Ik lachte vals en dacht aan de vele lege tribunes op de Lange Voorhout, waar in andere tijden de het publiek vijf rijen dik stond. Ik dacht ook aan het slotoptreden van de Oranjes op het balkon en het daarbij horende boe geroep. En ik zag ze schielijk verdwijnen achter de balkondeuren. Wat zou er toen allemaal gezegd zijn? Het wordt dus nu anders. De koning wordt nu weer letterlijk aanraakbaar, de optocht wordt veel feestelijker en als klap op de vuurpijl: publiek wordt verzocht een hoedje op te zetten. Ja, het staat er echt: een hoedje. Dat laatste vind ik een vondst. Want het gevoel van carnaval zal tevoorschijn komen. 'Hoe ga jij? En jij dan?' Die paar woorden worden vast veel uitgesproken. Nederland duikt in de verkleedmand, Nederland snuffelt in de kasten van oma's, Nederland ijlt naar de kringloopwinkel. En wie geen hoedje heeft, vouwt gewoon van krantenpapier een muts. Nog mooier: een stuk papier waarop foto's van de koninklijke familie staan is het helemaal! 

De liefde voor het Oranjehuis is gedaald. Ook bij  mij. Ooit las ik Vorsten. Ik leende het uit aan mijn schoonmoeder, ook zij genoot. Van haar kwam het idee om de jaargangen door mijn schoonvader te laten inbinden. Hij had een cursus boekbinden gedaan. De verschillende ingebonden jaargangen kwamen tenslotte op de zolder terecht en dat was de schuld van de Oranjes zelf. Het vorstenhuis wist van hun rijkdom nog grotere rijkdom te maken. Denk aan de belastingschandalen, denk aan de steeds duurdere outfits van Maxima, denk aan het dure jacht van de koning, denk aan hun zeer luxueuze vakantie onderkomen in Griekenland en hun levensstijl. Denk aan het overtreden van de coronaregels, terwijl zoveel Nederlanders het leven lieten. Ik heb ook twee dierbare vrienden verloren. En toen de economie ten tijden van koningin Beatrix een aantal jaren geleden slecht ging, besloten het koningshuis van België en van Spanje dat hun 'vergoeding' niet aangepast hoefde te worden, maar koningin Beatrix hield de kaken stijf op elkaar en reageerde niet. 

Dat alles maakt dat mijn Oranjegevoel weg is. Dat maakt ook dat ik onlangs de laatste ingebonden Vorsten schielijk en ongezien heb neergelegd op de balie van het zorgcentrum in ons dorp. En toen op een holletje ben weggelopen. Ik denk dat veel bewoners daar toch al bladerend nog van zullen genieten...

 

En overal zullen de vrijmarkten weer zijn. De zolderopruiming van de één verhuist naar de zolder van de ander....

 

 ************************************************************************************

Weer alleen 

 

Nu zal het donker zijn en grauw

waar ik vroeger zo graag kwam:

wat moet ik nou toch zonder jou

in 't Mokum Amsterdam?

De brede Amstel blinkt niet meer,

de Westertoren klinkt niet meer,

de lichtjes deinen niet meer mee

op 't water bij Carré.

Nu zal het donker zijn en grijs

waar ik vroeger zo graag kwam:

wat moet ik nu nog met Parijs

en met de Notre-Dame?

Wat moet ik nog op Montparnasse,

waar ik met jou gelukkig was,

wat moet ik nog in een café

op Saint-German-des-Prés?

Willem Wilmink

Een eigen Hooglied

Uit: Verzameld werk

Na een aantal dagen van griepachtige klachten pak ik toch de 'pen' maar weer op. En er valt genoeg te schrijven, want de wereldvrede hangt aan een zijden draadje. Evenals de binnenlandse vrede want de vier die samen een regering moeten gaan vormen, gunnen elkaar het licht in de ogen niet. Dan weer loopt de één kwaad weg, dan weer de ander. Volwassen gedrag? Ik kijk met tegenzin naar hun capriolen. Twee oude heren proberen het viertal te begeleiden, maar het is werkelijk lachwekkend wat er 's avonds op het journaal verschijnt. Zo zag ik gisteren om half tien een uitzending van Nieuwsuur, waarin journalist Nienke de Zoete Rutte pardoes tegen het lijf liep in het gebouw waar alles wordt bedacht. 'Ach meneer Rutte, u bent er ook nog!', zo sprak ze. Het gesprek kan ik niet woordelijk weergeven maar ik keek vol verbazing naar de hooghartige antwoorden van onze demissionair premier. Toen ze een opmerking maakte dat niemand zijn houding en zienswijze begreep, gaf hij aan dat dit hem niets deed. Nogmaals, de woorden heb ik niet meer helder, maar hier kwam het wel op neer. Ik vroeg me af of dit dezelfde man was die zo invoelend kon praten over die vreselijk ramp met de MH17. Was dit ook dezelfde man van wie de positie regelmatig aan een koord hing omdat hij weer iets had besloten waarover de Tweede Kamer in zijn geheel over struikelde. Dan kwam er een berouwvol 'er geen actieve herinnering aan te hebben' en was de zonde na veel gedoe vergeven, dan zag ik geen berouwvolle Rutte, maar altijd een breed schaterlachende man. Wat heb ik me in hem vergist. Nu werpt hij zich op als een soort Stoltenberg, maar beste Mark Rutte, deze hoogstaande politicus is nog volledig in functie. Jij reist overal heen, maar gaat op eigen houtje aan de slag, maar je wordt door ons betaald. En dan nog wat? Hoe reis je? Op eigen kosten of op de kosten van ons Nederlanders? 

Terugkijkend is het handig dat een premier hier twee jaar aaneen, mag blijven zitten en dan plaats moet maken voor een andere premier. En mocht hij of zij zeer goed gepresteerd hebben, dan kan hij /zij altijd weer twee jaar de kans krijgen om van Nederland een 'gaaf en rijk' land te maken. Woorden van Rutte...

 

 

***********************************************************************************

In de steek gelaten 

Wij bleven altijd met ons beiden,

niets dat ons ooit zou kunnen scheiden,

alleen de dood maar, en wat dan nog:

o, nog wel meer van dat soort zaken

zat jij me aldoor maar wijs te maken

en ik genoot van dat bedrog.

Dus toen je zomaar bent vertrokken,

ben ik me wel kapot geschrokken:

toen wist ik niet meer hoe ik het had.

Ik ben je vrienden op gaan bellen,

maar er was niemand die kon vertellen

hoe jij het had en waar je zat.

Als jij het ooit weer durft te wagen

om in mijn huis asiel te vragen,

als jij het lef hebt, als jij dat doet...

dan zal ik huilen, zal ik huilen,

ik zal mijn hoofd in je jas verschuilen

en ik zal fluisteren: Het is goed,

het is weer goed, alles is goed.

Willem Wilmink

Een eigen Hooglied

Uit Verzameld werk

In het al  Drensch Kwartetspel was ook een kwartet onder de naam 'Oude Drentsche Kerken'. En op één kaart stond 'Kerkje van Anloo'. Ik kan het nog goed voor de geest halen en ik vond het toen al prachtig.  Toen er een uitnodiging in de krant stond om op zaterdag 6 april naar de Magnus Fair in Anloo te gaan, was ik meteen enthousiast. Jaren geleden had ik de Magnus kerk al eens bekeken en ik was onder de indruk van zoveel eenvoudige schoonheid. De gemeenteleden van de kerk organiseerden nu een fair omdat ze graag voorzetramen wilden hebben vanwege de hoge energiekosten. Er was van alles te koop: spellen, puzzels, sieraden, klein speelgoed, brocante. Maar ook LP's, DvD's, CD's en boeken. Wie voor kleding kwam kon zijn hart ophalen. Ook aan de maag van de hongerige bezoekers was gedacht, van hotdogs, krentenwegge, belegde broodjes tot koffie, thee, soep en frisdrank, het was er allemaal en er werd met gulle hand uitgedeeld tegen bescheiden prijsjes. De zon deed ook mee, de kleding en schoenen lagen uitgespreid op het grasveld naast de kerk. Er stond zelfs een rekje met kleding en om alles nog beter te laten uitkomen was er langs de kerkmuur een lijntje gespannen. De wind blies er speels doorheen.We kwam op een raar moment binnen. Een microfoonstem riep: 'Enerzijds, anderzijds, verkocht!' Een beschilderde dakpan met het orgel van de kerk knap weergegeven verdween in de haast begerige handen van de koper. Zo ging het met ettelijke dakpannen, en eerlijk is eerlijk, er waren juweeltjes bij. Ik keek naar een verzameling uiltjes, ze waren prachtig. De prijs was belachelijk laag, voor de zekerheid vroeg ik het nog eens. Ik had het goed gehoord en kiezen is niet mijn sterkste kant. Ik nam er vijf mee en toen ik later er nog eens langs wandelde, riep de juf van de uilen tegen me: 'Voor vijf euro mag u ze allemaal hebben'. Het ging om zeker vijftien uilen. Soms moet je het verstand gebruiken. Bij de boeken is het altijd leuk. Ik kwam een boekje tegen uit 1918, op de fraaie omslag stond: Laatste verzen van Guido Gezelle. Nieuwsgierig bladerde ik het door, er lag een brief in, die ik opende, hoewel met schroom. Het was een brief van de Vlaamse dichteres Alice Nahon aan Guido Gezelle. Ze noemde Gezelle aan het eind van de brief haar meester Gezel. Voor mijn middelbaar eindexamen had vier gedichten van deze dichteres geleerd. Waar ik spijt van heb is dat ik het verzamelwerk van Martinus Nijhoff heb laten liggen. Hij is mijn lievelingsdichter en dit boek had ik nog nooit gezien. De stem van de omroeper was tot rust gekomen. De dakpannen hadden een bedrag van ruim 600 euro opgebracht. We namen een kop soep en schoven in een kerkbank. Achter ons liepen de kerkbanken vol met soepliefhebbers. Er werd gezellig gekout en de saamhorigheid was opvallend. Maar zorgen waren er ook, zo had ik al pratend met 'verkopers' ontdekt. Het aantal gemeenteleden liep snel terug. En dat is iets wat in de regio waar ik woon ook al jaren speelt. Helaas...

 

 De Magnus kerk in Anloo met beelden van de fair op 6 april...

 ***********************************************************************************

In de steek gelaten 

 

Wij bleven altijd met ons beiden,

niets dat ons ooit zou kunnen scheiden,

alleen de dood maar, en wat dan nog:

o, nog wel meer van dat soort zaken

zat jij mij aldoor maar wijs te maken

en ik genoot van dat bedrog.

Dus toen je zomaar bent vertrokken,

ben ik me wel kapot geschrokken:

toen wist ik niet meer hoe ik had.

Ik ben je vrienden op gaan bellen, 

maar er was niemand die kon vertellen

hoe jij het had en waar je zat.

Als jij het ooit weer durft te wagen

om in mijn huis asiel te vragen,

als je het lef hebt, als je dat doet...

dan zal ik huilen, zal ik huilen,

ik zal mijn hoofd in je jas verschuilen

en ik zal fluisteren: Het is goed,

het is weer goed, alles is goed.

Willem Wilmink

Een eigen Hooglied

Uit: Verzameld werk

Dit is een schilderij van de schilder Ben Viegers.(1886 - 1947). Hij werd in Den Haag geboren als zoon van koetsier Petrus Viegers en van Johanna Hulzing en veel van zijn werk is te zien in het Noord-Veluws Museum te Nunspeet. Altijd weet hij mij weer te ontroeren. Door de puurheid, door de trefzekerheid, door ogenschijnlijk onbetekenende taferelen. Onderstaande boerderij brengt me weer thuis in het dorp waar ik ben geboren en waar ik opgroeide. Een voorhuis, daarachter de stal en op de voorgrond de eenvoudige hooiberg. Zo zag een boerenerf er uit. Ik denk dat dit schilderij is gemaakt in de vroege wintermorgen. De geur van mest lijkt er rond te zweven. Met opzet schrijf ik: de geur. Want zo was het voor mij, een geur die vertrouwd was. Geen stank. Er waren toen geen problemen met mestoverschot. Zoals Trouw gisteren een paginagrote foto publiceerde van alleen maar mest overblijfselen. En keek je met een half oog en las je de onderstaande tekst nog niet, dan leek het zowaar een modern stilleven. Terug naar het schilderij. Achter de hooiberg ligt een kapot hek en er lijken ook de resten van een wagen te liggen. Sneeuw verbergt de ontluistering. De wintervoorraad hooi is al aangesproken. In de stal staan de koeien en eten in alle rust van het hooi wat voor hun ligt. De boer leegt emmers met melk in grote bussen, want het is een schilderij uit de tijd dat er nog geen melkmachines waren. Af en toe slurpt een koe uit het drinkbakje naast elke plek. Heerlijke rust tussen de warme koeienlijven. In het woonhuis is de boerin bezig met het ontbijt. Ze snijdt brood en zet alvast koffie. Ze zal naar buiten kijken door de kleine ramen en even genieten van die prachtige ochtendlucht. Straks komt de boer met zijn helpers. Ze nemen de rust van de stal mee en houden hun wereld klein. Gelukkige wereld...

 

 

***********************************************************************************

Huwelijksreis 

 

Het leven in de dalen

staat voor een nieuw begin,

dus moeten wij gaan dwalen,

de verre velden in

om daar te gaan bekijken

met een verliefd gemoed

of de bloesems al wat lijken

en hoe het gras het doet.

Als op de verre wegen

al 't zichtbare vervaagt,

zien wij de gouden regen,

hoe die zijn mantel draagt

en wij gaan vol verwachten

en vol van buitenlucht

getweeën overnachten

in een liefelijk gehucht.

Dan geuren de seringen,

als het avond wordt en koel

en zal een merel zingen

met menselijk gevoel.

Een plek om te logeren

vind ik dan zeker wel:

we gaan een bed proberen

in een aardig dorpshotel.

- Voordat jij méér gaat zeggen,

denk hier eens over na:

hoe denk je 't aan te leggen

bij de boerenhoreca?

Wat trekt men voor gezichten

als jij je aankomst meldt

en zomaar voor twee nichten

bed en ontbijt bestelt?

Willem Wilmink

Een eigen Hooglied

Uit: Verzameld werk

Al geruime tijd volg ik Eddy van Wessel (1965). Hij is de enige fotograaf die viermaal de Zilveren Camera heeft gewonnen (in 2013, 2015, 2019 en 2022). Elke foto is een nagel in je ziel, zo omschreef de jury van de Zilveren Camera vorig jaar zijn werk. Naast de Zilveren Camera won Van Wessel nog diverse andere internationale prijzen. En hij kreeg ook nog eens een lintje en mag zich nu Ridder in de Orde van de Nederlandse Leeuw noemen. 

De onderstaande foto stond in Trouw van 28 februari. Ik had er lang naar zitten kijken en voelde het machteloze verdriet van de rouwenden. Ze kijken hier naar de 14-jarige zusjes Joelia en Anna Aksentsjenko die in Kramatorsk werden gedood na een Russische aanval. De meisjes zaten niets vermoedend te genieten in een restaurantje. De moeder buigt zich hierover de kist en haar handen lijken te vertellen dat zij de meisjes vast wil houden.Het haar als een rouwsluier. Rozen. Misschien wel weer tot leven wil wekken. 'Kom slaap niet langer.' Staat de vader er achter in geruite blouse? Het zou kunnen, maar wordt niet vermeld. De foto hangt je gevangen, je moet en  naar kijken of je wilt of niet. Je blijft er naar kijken...

Gisterenavond was later op de avond een documentaire over Van Wessel en zijn werk.En ik besloot na wijs overleg met mezelf om daar niet naar te kijken. Misschien had ik het op moeten nemen. Maar iedere keer als ik foto's zie van deze fotograaf raken ze me tot in mijn ziel. Toch blijf ik hem volgen, want hij vertelt het ware verhaal. Het leed van de gewone mens. Mensen zoals wij.

Het leek me passend voor de Goede Vrijdag van dit jaar. Zo'n beladen Goede Vrijdag als nooit tevoren, uitgezonderd de WO II. En vanavond zullen we weer Goede Vrijdag vieren, zoals we gisteren de Witte Donderdag vierden. Met brood en wijn, in de kring, verbondenheid. Laten we bij alle leed in de wereld  verbonden blijven met die onbekende mens en zo goed mogelijk blijven omzien naar die ander dichtbij. Misschien in ogenschijnlijk kleiner leed, maar ook leed...

 

 

************************************************************************************

De winter is voorbij

 

Er komen overal in 't rond

de mooiste bloemen uit de grond

in blauw en paars en geel en rood

en katjes langs de sloot.

Vergeten is het wintertij

want de winter is voorbij.

Het grote zingen vangt weer aan:

je hoort het dappere vinkje slaan,

de koekoek praat zo mooi op maat,

de merel zingt  nog laat.

De duif is ook van de partij,

want de winter is voorbij.

De dieren hebben veel te doen

in al dat tere, jonge groen:

elk graaft een hol of bouwt een nest,

elk diertje doet zijn best.

't Is druk, druk, druk in bos en wei

want de winter is voorbij.

En liefste, waar blijf jij, blijf jij?

De winter is voorbij

Willem Wilmin

Een eigen Hooglied.

Uit: Verzameld werk

Een heerlijke yogales van onze yogajuf Annemarie. Ik stond op tijd, want ik ging lunchen met een vriendin in Zwolle, dus meldde ik me af voor het koffiedrinken. Na een korte treinreis was ik in Zwolle en nam expres bekende straten. Halverwege de Westerlaan stond ik voor het gymlokaal van de Parkschool. Destijds kregen wij daar ook gym als middelbare scholieren. Het was nog ongewijzigd, alleen de entree was verplaatst naar de Westerlaanzijde. Ook de kleine treetjes waren overgebracht. Herinneringen en vooral beelden. Vogelnestjes maken aan de ringen. Ik liep door de rustige Roopoort en kwam uit op de Van Rooyensingel. Dat is een mooi stukje Zwolle met op de achtergrond de Fundatie met het enorme ei op de koepel. Jammer dat dit museum door wanbeleid slecht staat aangeschreven en hulpbehoevend lijkt te zijn. De brug over en de Eekwal, toen was ik in de Luttekestraat, die ongewijzigd was. Ik passeerde de groene engel op de Grote Markt.Veel publiek.We hadden afgesproken bij boekhandel Waanders, inmiddels van naam veranderd. Het heet nu Van der Velde. De wandeling voerde me langs het oude V&D pand, waar achter alle ramen prachtige en grote tekeningen van Zwolle hingen. Het was koud, de wind leek achter iedere hoek vandaan te komen. Lang kijken was onaangenaam. Nog even gekeken bij het vroegere overdekte winkelcentrum: het was verdwenen. Hoge appartementen keken me met lege ogen aan. Maar het Vliegerhuis kwam nu tot volle recht en ademde grandeur. Ooit heeft daar iemand van mijn vroegere bazen, chirurg Robert Ponsen, gewoond. Van der Velde kwam in zicht en ik vluchtte naar binnen. Wie boeken wil zien moet in deze omgebouwde kerk eens gaan kijken. En wil je er een hapje eten, ook dat kan. Het restaurant zat bomvol. Wil je de voorbije sfeer proeven, zie het kerkorgel pronkt nog steeds op eenzame hoogte. Grappig, ik bladerde in een boek en hield de klok in de gaten. En net toen ik een ander boek wilde pakken, stond mijn vriendin ook te bladeren, onwetend van mijn nabijheid. We vielen elkaar lachend in de armen. Liepen nog even rond, bespraken een paar boeken en besloten het volle restaurant met de veel te kleine tafeltjes voor gezien gehouden. Op steenworp afstand was iets nieuws, naast La Bamba. We doken naar binnen en zie allemaal knusse hoekjes en gedempt licht. Daar houd ik van. Al babbelend boven een broodje zalm vloog de tijd en toen ik aan het eind van de middag de trein nam was ik zeer voldaan en had de nodige energie opgedaan na het weerzien van mijn vriendin die ik al weer 35 jaar ken. Thuis inspecteerde ik mijn mobiel en kwam de kater: mijn yogadocente hield er mee op vanwege persoonlijke redenen. Ik had tijdens de les al het gevoel dat ze niet lekker in haar vel zat. Na twaalf jaar les met de nodige lichamelijke winst, verdween ze uit mijn leven. Ik kon alleen maar zeggen: 'Nou zeg'. En dat heb ik die avond zeker wel vijftig keer gezegd...

 

 Ik passeerde de groene engel op de Grote Markt...

************************************************************************************

Nachtelijk bezoek 

 

Al weet ik zeker dat ik sliep,

mijn hart was op zijn hoede

Toen was het of er iemand riep

en kreeg ik een vermoeden:

er werd daarbuiten in de nacht

met smart op mij gewacht.

Moest ik met mijn twee benen naakt

mijn liefste welkom heten,

met mijn gezicht onopgemaakt,

de nachtpon half versleten?

Op sloffen en in regenjas

keek ik of zij het was.

De straat leek onbekend gebied,

want ik liep half te dromen.

Ik dacht: Is het nou waar of niet

dat zij hier is gekomen?

Maar ook al liep ik nog zo vlug,

ik vond haar niet terug.

Een buurman liet zijn gasten uit,

er was daar iemand jarig:

geroezemoes van stemgeluid,

half spottend, half meewarig.

Waarom zou zij met sloffen aan

zo laat het huis uitgaan?

Ach, waarom heeft ze weer zo'n haast,

dat potje van hiernaast?

Willem Wilmonk

Naar een eigen Hooglied

Uit: Verzameld werk

Vrijdag 22 maart, het journaal meldt een aanslag in de Crocus City Hal in Moskou. De concertzaal stroomt langzaam vol. Een uitverkocht concert. En dan komen er vier in camouflagepakken gestoken mensen in draf naar binnen en beginnen in het wilde weg te schieten. Mensen zakken in elkaar. De beelden zijn afschuwelijk, het aantal doden wordt voortdurend bijgesteld. De teller blijft zondag op 137 doden staan en over de honderd mensen liggen nog in het ziekenhuis. Poetin wijst meteen naar Oekraïne, maar de aanslag wordt opgeëist door de Terreurgroep IS. De daders worden al snel gegrepen en 'ondervraagd'. De tv toont beelden van de gemartelden en je vraagt je af: is dat nu nodig? Diezelfde vrijdagavond maakt prinses Kate van Engeland bekend dat zij kanker heeft en chemo krijgt. Een wit en smal gezicht, niet de Kate die zo sprankelend is. Na dat laatste bericht dacht ik: nu kan het wel weer. Je denkt aan al die getroffenen in Moskou, je denkt aan het Engelse koningshuis. Groot leed tegen kleiner leed, maar ook dat leed telt zwaar. Dan is het goed om Palmpasen te vieren en het oude verhaal weer te horen, wat soms verrassend nieuw is. De ene dag toegejuicht, een paar dagen later vernedert tot op het bot. De wereld van toen lijkt veel op de wereld van nu.

Maar verwarmend zijn dan de beelden uit onze gemeente. Een dansende gast-predikant die enthousiast met een palmtak zwaaide. Daarachter een hele rij kinderen, die trots hun palmstok omhoog staken en mee swingden op de maat van de muziek. Twee rondjes door de kerk. Kijk, die beelden geven weer hoop. Terug naar mijn jeugd. Een palmstok kenden ze niet bij ons. Maar ooit kreeg ik er toch één. Zo maar aangereikt door een mij onbekend meisje. Ik was vijf en heb toen drie maanden in het ziekenhuis gelegen na een dubbele middenoor operatie met de nodige complicaties. Een groot verband om mijn hoofd als een soort witte tulband. En toen ging de deur van de kinderzaal open en kwam er een hele rij kinderen binnen allemaal met zo'n palmstok. Bedremmeld nam ik de versierde stok aan en de verpleegster bond die vast aan het voeteneind van het bed. Er waren zakjes met eitjes en takjes groen. De haan van brood herinner ik me ook nog en een snoer van rozijnen. Het was een dag met een gouden randje...

 

 Palmpasen... lente... nieuw leven...

***********************************************************************************

De hoogste tijd 

 

Alles is in de natuur

vol met nieuwe dingen,

wulp en vink en tureluur

gaan hun liedje zingen.

Kievit vliegt de ruimte door

of hij 't nog moet leren

en de koekoek stelt zich voor:

vele, vele keren.

Kuikens komen uit hun schaal

dan zijn ze geboren

en je kunt de nachtegaal

hier en daar al horen.

Appelbomen komen uit

in een bloesemregen,

sleedoorn, meidoorn, fluitekruid

bloeien langs de wegen.

Dotterbloem en anemoon,

die gaan ook beginnen,

wilgenkatje, zilverschoon,

alles gloeit van binnen.

Alles is in de natuur

door iets nieuws bevangen,

alles is vol liefdevuur,

alles wekt verlangen.

Willem Wilmink

Uit: Verzameld werk